تا آنجا که به ایالات متحده مربوط می شود، واقعیت متفاوت تر است زیرا هر مدرسه می تواند مقررات خود را در مورد سبک لباس فرم پسرانه ابتدایی انتخاب کند.
در واقع برخی از مدارس تصمیم می گیرند از لباس فرم استفاده کنند.
با این حال، اولین تصویری که وقتی به دبیرستان‌های آمریکایی فکر می‌کنید به ذهنتان خطور می‌کند، پیراهن کلاسیک یا لباس ورزشی با رنگ‌ها و حروف اول این مؤسسه است.
به این ترتیب دانش آموزان می توانند احساس کنند که بخشی از یک جامعه هستند، بدون اینکه لزوماً سبک شخصی خود را کنار بگذارند.
نکاتی که از تز در مورد مثبت بودن لباس فرم حمایت می کند، هم کاربردی و هم روانی است، اول از همه کاهش قلدری.
از نظر مفهومی، یونیفرم ها یک سطح اجتماعی برای از بین بردن تبعیض هستند، نداشتن نقاط ضعف برای ضربه زدن، تمایل جوان ترها را به تمسخر یک همراه خاص به خاطر نحوه لباس پوشیدنش کاهش می دهد.
این نظریه همچنین تردیدهای زیادی را در مورد آزادی بیان خود در 360 درجه ایجاد کرده است، امکانی که هر فرد باید از سنین پایین حق استفاده از آن را داشته باشد.
یونیفرم، برای بسیاری، یک همسان سازی طبیعی ایجاد نمی کند، بلکه به سادگی از بالا تحمیل می شود، و مستقیماً برای دیگران نحوه لباس پوشیدن در یک محیط خاص را انتخاب می کند.
سطح تحصیلات و اخلاق بسیار فراتر رفته و کلیشه هایی را در آن ایجاد می کند.
به عنوان مثال، انتخاب دختران فقط دامن یا شلوار پسرانه، همانطور که در بالا ذکر شد.
در مدارس بریتانیا نیز پوشیدن پیرسینگ یا خالکوبی ممنوع است که هویت نوجوانان را به شدت محدود می کند.
اما پوشیدن نمادهای دینی مانند استفاده از حجاب برای دانشجویان مسلمان مطلقاً جایز است.
در مدارس متوسطه، یونیفرم ها شامل یک پیراهن، ژاکت با شلوار بلند برای پسران و دامن برای دختران (باز هم به صلاحدید دانش آموز).
برای هر دو ژانر، یک کراوات با ارزش نمادین بسیار قوی اضافه شده است که نشان دهنده رسمی بودن یک موقعیت، جدی بودن آن است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.